Guamote, mountainbiken en el Nariz del Diablo

Afgelopen weekend naar Guamote geweest. In dit dorpje staat een hostal (www.intisisa.org) dat word gerund door een beligsche vrijwilliger (jeroen) en een aantal locals, de opbrengst van het hostal gaat naar de projecten die zij locaal ondersteunen. Hier op vrijdagmiddag heen gegaan, toen we aankwamen rond 19.30 was het al donker. Je stapt hier de bus uit op de panamerica (soort van snelweg) en vanaf daar moesten we lopen naar het hostal. Aan een paar locals de weg gevraagd naar het treinstation maar daar werden we niet direct wijzer van. Op een geven moment kwm er een vrij lange ietwat louche figuur op ons af die iets zei in het spaans. Toen in in het engels de vraag herhaalde of we naar inti sisa zochten bleek dat dit jeroen was. Hij bracht ons naar het hostal. Na het avondeten nog even gesocialized met wat belgen die ook te gast waren en daarna vroeg naar bed. Om 7.30 de volgende ochtend met de pickup vertrokken om te mountainbiken. Ik ben achterin gaan zitten om te zien hoe dat was en was relaxt, wel een beetje koud toen we hoger kwamen. Mountainbike was echt heel mooi, superlange afdalingen waarbij je weinig hoefde te trappen maar wel de kuilen en stenen moest ontwijken. Veel honden langs de route die ook wel mensen hebben gebeten in het verleden maar langzamer gaan fietsen en doen alsof je een steen gooit houd ze op afstand. Door een paar dorpjes gekomen waar mensen echt nog in plaggenhutten leven. Na het afdalen aan het einde een lange klim. De dames hielden het voor gezien en zijn in de 4WD gaan zitten maar ik vond dat toch mn eer te na. Jeroen en ik dus omhoog, na bocht 1 haalde hij me al iun en na bocht 2 was ik uit zn wiel en in mn laagste versnelling. Het is echt niet te doen om je hier in te spannen op deze hoogte(3500m) Aan het eind echt misselijk (...) van fietsje gekomen maar wel uitgereden. De hele rit hadden we echt mooi weer en we konden alle vulcanen in de buurt zien, mooie besneeuwde toppen. Na het mountainbiken naar een paar meren geweest die er echt heel mooi uitzien. Op de eilandjes staat nog begroeiing die nog niet verdrongen is door de den-achtigen. Na de meren begint de jungle en het is grappig om te zien dat er inderdaad ineens andere plantjes groeien. Daar in de buurt geluncht, superverse vis die echt net uit de rivier was gehaald. Tijdens de lunch een vuiltje onder m´n contactlens dus die er even uitgepield. Onze chauffeur zat echt te kijken alsof ik mn ogen uit mn hoofd haalde. Daarna terug naar guamote, ´s middags waren daar stierengevechten. Het hele dorp loopt in optocht naar de arena, in de optocht ook een veewagen met de stieren en natuurlijk een kapel die constant dezelfde muziek speelt. Er zijn veel mensen die met een fles drank en een klein bekertje aan iedereen wat aanbieden. Het is onbeleefd om te wigeren en de mensen vinden het een eer als een gringo wat van hun drink dus de nodig dubieuze drankjes achterover moeten slaan maar het viel allemaal goed. Het stierenvechten is niet zoals in spanje, hier staan echt ongeveer 30 mensen in de arena, de meeste een jaar of 15, verder een paar dronken 30ers, en wat voor de lezertjes in nederland misschien belangrijker is: de stier blijft leven! Het begon met een grote stier, je kon goed zien dat de locals voor deze stier behoorlijk bang waren. Hij had ook een jochie behoorlijk te pakken, gelijk iedereen erbij, hij bleek gelukkig ok. De tweede stier was kleiner en banger voor de mensen dan andersom. Het vangen van de stieren, met lasso, koste eigenlijk nog de meeste tijd. Aan het eind werden er pakken wijn en drank in het publiek gegooid, het hoogtepunt voor veel mensen en ´s avonds was dan ook het hele dorp aan het feesten.

De volgende ochtend na het ontbijt richting treinstation gelopen, een mooi plekje gevonden op het dak van de 2e wagon. Veel touristen op de trein maar ook en hoop locals die bij iedere stop van ales proberen te verkopen. De rit was echt heel mooi, eerst een beetje woestijnachtig landschap en daar steeds bergachtiger. Mooie uitzichten en door veel dorpjes waar de kleine kinderen mee rennen met de trein in de hoop een lolly of snoep te vangen die toeristen naar ze gooien. Bij gebrek aan snoep maar een pen gegeooid, hebben ze ook meer aan denk ik. De trein ontspoorde ook nog, hoewel het vrij gepland leek duurde het toch bijna 3 kwartier voor we weer reden. Het stuk daarna gaat echt op en neer en levert mooie plaatjes op. El Nariz del Diablo is het stuk waar de trein vooruit-achteruit rijd om zo een stuk te dalen. Hoewel dit als spectaculairst wordt genoemd is het stuk ervoor echt veel mooier, de trein stopt er ook in de middle of nowhere omdat het spoor verder geblokeerd is. Na de rit weer terug naar Quito en even een hapje gegeten.

Adios a todos, Jorrit